قدس آنلاین- تعطیلات نوروزی امسال از سال‌های گذشته نورانی‌تر بود و نورانی‌تر گذشت، آن هم به دلیل میلاد بابرکت حضرت امیرالمؤمنین(ع) و ایام نورانی اعتکاف. عده زیادی از هموطنان، در این شب‌ها و روزها توفیق داشتند با کناره‌گیری از زندگی روزمرّه و پناه بردن به گوشه دنج و آرامش‌بخش اعتکاف، روح خسته و غبارآلود را در زلال چشمه‌سار اعتکاف شست‌وشو بدهند و با روزه‌های روز و مناجات‌های شب، در آسمان ملکوت عروج کنند و بالا بروند. امید می‌رود سال جاری برای این مؤمنان و خانواده‌ها و اطرافیان آن‌ها که از پرتو نور آنان بهره‌مند می‌شوند، سال بابرکتی باشد.

نکته مهم این است که این دستاوردهای بزرگ معنوی به سان یک ذخیره بزرگ و گنجینه عظیم می‌تواند در طول سال، کشتزارهای ایمان مؤمنان را آبیاری کند به این شرط که مؤمنان از این ذخیره معنوی، خوب نگهداری کنند.

قرآن کریم می‌فرماید: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا أَطیعُوا اللَّهَ وَ أَطیعُوا الرَّسُولَ وَ لا تُبْطِلُوا أَعْمالَکُمْ»؛ ای مؤمنان! از خداوند فرمانبرداری کنید و از پیامبر فرمان برید و کردارهایتان را تباه نگردانید.

از امام باقر(ع) نیز روایت شده که فرمودند: «باقی ماندن بر عمل از خود عمل، دشوارتر است. راوی گفت: نگهداری عمل یعنی چه؟ امام(ع) فرمود: یعنی انسان عملی برای خدای یکتا، دور از چشم مردم انجام می دهد و در نامه عمل اوهمین طور ثبت می شود، بعد آن عمل را بازگو کند، که آن عمل از صورت یک عمل سرّی محو می‌شود و به عنوان یک عمل علنی در نامه عمل او ثبت می‌گردد، بار دیگر آن عمل را بازگو می کند، در این وقت، آن عمل از دیوان حسنات (وی) محو می شود و به عنوان یک عمل ریایی در دیوان سیّئات او ثبت می گردد».

همچنین در گفتار و کردار ما گاهی دروغ، غیبت و گناهان کبیره دیگر وجود دارد که باعث «هَبط اعمال» یا باطل شدن و هدر رفتن کارهای نیک ما می‌شود. قرآن درباره برخی افراد که به شرک، کفر، نفاق و بازداشتن مردم از راه خدا گرفتار می‌شوند می‌فرماید: «أُولَئِکَ الَّذِینَ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فِی الدُّنْیا وَالْآخِرَةِ».

امام سجاد(ع) در یکی از دعاهای صحیفه سجادیه می‌فرمایند: «الّلهُم ...َ لَا تُفْسِدْ عِبَادَتِی‌ بِالْعُجْبِ، وَ أَجْرِ لِلنَّاسِ عَلَی یَدِیَ الْخَیْرَ وَ لَا تَمْحَقْهُ بِالْمَنِّ»؛ خداوندا! عبادتم را به سبب عجب و خودپسندی، فاسد مگردان و خیر و نیکی برای مردم را به دست من روان ساز و آن را با منت گذاردن تباه مساز.

آفاتی مانند عُجب، ریا، تکبر، منت گذاشتن، آزار خلق، حسد، غرور و ... آتش‌هایی هستند که خرمن اعمال ما را در چشم بر هم زدنی می‌سوزانند و نابود می‌کنند. به همین دلیل است که مولوی در داستان زیبایی در مثنوی معنوی می‌گوید ما سالیان سال در انباشتن اعمال نیک تلاش و کوشش می‌کنیم غافل از این که تَه کیسه ما سوراخ است؛ انبار گندم ما موش دارد و این آفتِ موش است که هرچه ما جمع می‌کنیم را می‌بلعد و از بین می‌برد.

ابیات زیبا و اثرگذار مولوی بلخی را پایان بخش این مقال قرار می‌دهیم با این امید که خداوند متعال به ما کمک کند که با لباس تقوی که بهترین لباس است به دیدار او برویم. لباسی که پوشیدن آن شرط پذیرفته شدن اعمال است همانطور که قرآن کریم می‌فرماید: «إِنَّمَا یَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِین».

صد هزاران دام و دانه‌ست ای خدا

ما چو مرغان حریصِ بی‌نوا

دم به دم ما بسته دام نوییم

هر یکی گر باز و سیمرغی شویم

می‌رهانی هر دمی ما را و باز

سوی دامی می‌رویم ای بی‌نیاز

ما درین انبار گندم می‌کنیم

گندم جمع آمده گم می‌کنیم

می‌نیندیشیم آخِر ما بهوش

کین خلل در گندم است از مکر موش

موش تا انبار ما حفره زدست

و از فنش انبار ما ویران شدست

اول ای جان دفع شر موش کن

وانگهان در جمع گندم جوش کن

بشنو از اخبار آن صدر الصدور

لا صلوة تم الا بالحضور

گر نه موشی دزد در انبار ماست

گندم اعمال چل ساله کجاست

ریزه‌ریزه صدق هر روزه چرا

جمع می‌ناید درین انبار ما